En zo zit ik aan het ontbijttafel op dag zeven de voorlaatste dag te verslaan. Zoals altijd, alles gaat zo snel in retrospect; en zeker de laatste dag rijden.
Ons vertrek uit Puivert om 09:15 werd vergezeld van regen, aanvankelijk licht maar naarmate we hoogte wonnen, hoe harder het ging regenen! Gelukkig niet constant maar we waren toch allemaal behoorlijk nat geworden voordat we voor de lunch zijn gestopt. De ochtend werd ook gemarkeerd door twee mini-incidenten: eerst de GPS heeft het begeven waardoor we een afslag hebben gemist en daardoor enkele kilometers terug moesten. Vervolgens brak een deel van de kudde door een schrikdraad van een paarden houder! Repareren was niet makkelijk – de draad zat nog onder spanning…
Dag vier is toch redelijk lang, dus lunch is niet erg uitgebreid; en dat betekent vechten om vochtige jassen weer aan te trekken en natte zadels weer op de paarden te leggen. Ook de stemming maakt een kleine verandering – iedereen heeft nu het besef dat dit de laatste middag is en het einde nadert. Maar dat mag de pret niet geheel drukken. Een aantal lange galoppades en paarden die probeerden bochten af te snijden hielden ons toch wakker.
En ineens daar, voor ons, was de laatste bocht en één laatste snelle galop naar het bovenste punt van het winterterrein van deze prachtige kudde. Einde TransHu d’automne 2013.
’s Avonds het traditionele terugblikken eerst onder het genot van een glas champagne en vervolgens tijdens het racletten. Bed lijkt een noodzakelijke kwaad rond 01:00!
