Ik ben Timothy James Bolton. Ik kom van oorsprong uit Warwickshire, in het Hart van Engeland, specifiek een plaats Solihull genoemd – thuis van Land Rover.
Ik spreek nog altijd redelijk vloeiend Engels, ondanks ik meer dan de helft van mijn leven buiten de Britse Eilanden doorgebracht heb; ik spreek ook vloeiend Nederlands en kan mij verstaanbaar maken in zowel het Frans als het Duits.
Sabots Libres is een hobby die serieus is geworden.
Na vele jaren paarden te hebben gereden zowel met en zonder ijzers, heb ik me gerealiseerd dat de nadelen van beslaan veel groter zijn den de voordelen (als die überhaupt bestaan…).
Maar de realisatie is niet daar beëindigd; Sabots Libres, ofwel “barefoot”, gaat niet alleen om het verwijderen van ijzers – het is een compleet pakket: Voeten, Voeder en Faciliteiten, of in het Engels “Feet, Feed and Facilities.”
Meer informatie is terug te winnen zowel op deze website als op de sites die in de lijst “Koppelingen” staan.
Al meer dan veertig jaar heb ik op een of andere manier contact gehad met paarden. Zoals bij velen, de eerste jaren had ik contact met de “reguliere” paardenwereld waar de gevestigde orde bitten en ijzers normaal maakte. Desondanks, zat lange tijd iets mij dwars en vooral wat betreft ijzers – deels door eigen ervaring rijden in Wales, en deels door het zien van paarden (uit)glijden over platte geasfalteerde wegen. Door verschillende persoonlijke redenen, heb ik een periode gehad waar ik weinig met paarden deed, maar toen ik enige jaren terug weer terug kwam, werd ik onmiddellijk opnieuw geconfronteerd met de ervaringen uit Wales. Simpelweg omdat de onbeslagen paarden een veel beter gevoel hadden voor wat ze deden, als ze over rotsen liepen, dan de beslagen paarden.
Dat ik op dat moment geen eigen paard had was wel een probleem – rijscholen, maneges en eigenaren in het algemeen zijn niet echt happig als je met hun paarden wilt gaan “experimenteren” – vooral als je tegen de trend in gaat! Ondanks dit klein probleem, ben ik het internet gaan afstruinen en kwam de bekende namen tegen – Jackson, Ovnicek, Ramey, Strasser enz. – en ook enige minder bekende namen – Leclerq, Veldman, Kooistra en Enoff. Zonder geld om nog naar de VS te reizen en een volledige cursus daar te gaan volgen, nof de hogere prijzen van de cursussen hier in Europa te betalen, had ik alleen maar de keuze over om te lezen en zoveel mogelijk te kijken (niet alleen internet maar ook boeken en DVDs/video’s) en hopen dat ik op een of andere manier, kon oefenen en ervaring opdoen.
De kans kwam op een meest onverwachte manier – ik kreeg de kans om een trekpaard te trainen en onderhouden. Zelf – zonder beperkingen; het werd dus nagenoeg mijn eigen paard! Ik volgde ook verschillnde eendaagse en vierdaagse cursussen waar ik mijn werk door professionele trimmers heb laten keuren en eventueel verbeteren.
Ondertussen, hebben een paar kennissen mij gevraagd om hun paarden ook te bekappen – en dat was eigenlijk het echt begin. Ik werd betrokken bij de Transhumance in de Pyreneeën die (toevallig?) door Pierre Enoff georganiseerd wordt, en veel van wat ik opgepikt had en nu zelf als kennis ging verspreiden, werd ofwel bevestigd of aangevuld door Pierre.
Na ongeveer drie jaar, begon ik in 2010 professioneel te bekappen. Sinds mei 2012, bekap ik full-time.
Dus, op de vraag welk techniek ik volg – ik geloof niet zo zeer in technieken. Een citaat van de woordvoerster van Jaime Jackson’s spokeswoman – “u kunt niet bekappen zoals Jaime Jackson én Pete Ramey – u werkt zoals de ene, óf de andere” heeft zeker een waarheid. Maar toen ze volgde met “de methode van Jaime is de enige echte methode, andere doen alleen maar het paard beschadigen” was ik teleurgesteld. Er is veel te veel abracadabra rondom bekappen.
Ramey heeft uitstekende theoriën over de diepte van de straalgroef en de hoogte van de “hakken” ofwel de verzenen. Het hoogtethema wordt ook door Strasser en Jackson gedragen. Maar in mijn ogen, Strasser legt te veel nadruk op de “decontractie” van de hoef – zowel Ramey als Jackson zien dit als een natuurlijk proces van herstel dat niet geforceerd hoeft. Strasser is ook bekend om haar vergaande manieren om decontractie te bereiken – zo ver dat haar technieken inmiddels in het Verenigd Koninkrijk verboden zijn.
Ramey lijkt weinig aandacht te besteden aan de kwartieren in de publicaties ik heb gezien, terwijl anderen dat vaker wel doen. De kwartieren zijn vaker passief waardoor de hoef ruimte heeft om te spreiden onder druk – Ramey lijkt dit punt te missen, maar eerlijk is eerlijk, bijna niemand gaat de exacte details van de kwartieren volledig uitleggen. Iedereen heeft nagenoeg dezelfde benadering bij het egaliseren van de contactpunten en iedereen lijkt het eens te zijn over “actief bekappen” om het paard op een bepaalde manier te doen lopen – deze technieken hebben veelal (en in combinatie met ijzers, altijd) een negatief effect op de gewrichten en rugwervelen.
Bijna iedereen zorgt dat de straal enigszins passief is ten opzichte van de hoogte van de verzenen – maar in onderzoek door de Swedish Hoof School, de straal lijkt een veel actievere rol te moeten hebben. Het lijkt alsof we altijd proberen de straal wat te ontlasten. En toch, zoals Enoff heeft gedemonstreerd, zelfs na een hele aggressieve bekapping – helemaal terug naar de witte lijn en met de straal in volle contact met de grond – is een paard nog altijd in staat om zich 240+ km te verplaatsen in maar 6 dagen zonder merkbaar ongemak en ook met geweldige hoeven als resultaat.
Tot slot, ben ik bekend om mijn kalme en rustige natuur en bijna onuitputtelijk geduld rondom paarden – maar alstublieft, noem mij géén paardenfluisteraar!