Helaas, al te vaak, onderzoek gaat te ver. Wat begon als goede bedoelingen, samenwerking en een vrije uitwisseling van ideeën, wordt een wedstrijd – niet voor de ultieme oplossing maar voor de meeste sponsorgelden om een “succesvolle” voortzetting van het project te garanderen.
Soms wordt onderzoek “betrapt”: de recente openbaring dat omegavetten niet essentiëel zijn om gezond te blijven – een uitspraak gebaseerd op één stukje onderzoek op een zeer discutabel manier uitgevoerd; anti-oxidanten tegen vrije radicalen blijkt meer een marketing hype voor de cosmetica- en reformvoedingsindustrieën dan een realiteit; dat saccharine kankerverwekkend is – wanneer de equivalent van 22 maal de normale humane inname in ratten geinjecteerd wordt (dit is waarschijnlijk ook zo bij veel andere middelen, zowel natuurlijk of synthetisch). Ander onderzoek blijft doorgaan en gigantische bedragen worden er ingepompt – vaak alleen om ervoor te zorgen dat het onderzoek oneindig blijft, en niet om tot een conclusie/resultaat te komen.
Maar het ergste moet onderzoek om te onderzoeken zijn. Ik begrijp longkanker onderzoek – al is roken een grote boosdoender, het is niet de enige, dus stoppen met roken is alleen nuttig voor sommige patiënten. Maar onderzoek naar iets waar we de oplossing al weten is echt uit den boze. En hoefbevangenheid is zo een aandoening.
Het is bekend dat wanneer een paard aan grote hoeveelheden gifstoffen blootgesteld wordt, zijn de eerste effecten vaker in de hoeven te zien. We weten dat deze gifstoffen zowel (te veel) antibiotica en andere geneesmiddelen als verschillende giftige planten alsook incompleet uitwerpen van de moederkoek kunnen zijn. We weten ook dat verreweg de meest gevaarlijke en vaakst voorkomende oorzaak, hoge fructoseniveau’s is. En toch gaat het onderzoek door – op een afschuwelijke manier. Heel gezonde paarden worden goevoed (vaker met een sonde in de neus) met een diëet hoog in suikers met acuut hoefbevangenheid als resultaat. Dit veroorzaakt veel pijn bij het dier, al is dit maar heel kort want het paard wordt dan geëuthaniseerd – vaken binnen enkele uren na het toedienen van de suikers – door middel van een dodelijke injectie of door een soort kogel door de hersens.
Het is hoog tijd dat dit soort onderzoek een halt toegeroepen wordt – vermijden van dit soort hoefbevangenheid is eenvoudig. Ophouden met het voeren van suikers – ofwel door effectief weidebeheer of, als men écht commerciëel producten moet voeren (watniet nodig is), door het weglaten van suikers in zulke producten.
Jaime Jackson, directeur van de American Association of Natural Hoof Care Practitioners (AANHCP) en al jaren voorstander van een natuurlijke leefomgeving voor paarden, luidt de klok in de VS waar, gedurende de laatste 5 jaar, er minimaal vier grote onderzoeken naar hoefbevangenheid zijn geweest. De onderzoeksituatie in Europa is minder schokkend, desalniettemin, soortgelijk onderzoek wordt vrijwel zeker ergens in Europa gedaan. Als U van universiteiten of onderzoeksinstellingen weet, waar suikergerelateerd hoefbevangenheid onderzocht wordt – en vooral destructief inhumaan onderzoek, dan is nu het moment om er een halt aan toe te roepen.
In de onderstaande link is een Engelstalige memo van Jaime Jackson waarin de situatie beschreven wordt. Achterin het document is een sjabloon van een brief – U kunt dit sjabloon gebruiken om onderzoeksinstellingen aan te schrijven en hen te verzoeken deze onderzoeken stop te zetten.